கவிதையில் பயிலும் சொற்களைத் தனித்தனியாக எடுத்துப் பார்க்கும் பொழுது அவை தரும் பொருள் வேறு;அவை ஏனைய சொற்களுடன் உறவு கொண்டு மனத்தில் படும் பொழுது தரும் பொருள் வேறு.
எனவே ,கவிதையின் முழுக் கருத்தையும் உள்ளங் கொள்ளாமல் சொற் பொருளை மட்டும் ஆராய்தல் பெருந்தவறு ;கவிதையில் பயிலும் சொற்களுக்கென்று தனி ஓசையும் இல்லை ;பொருளும் இல்லை ;பல சொற்கள் கவிதையில் உறவு கொள்ளும் பொழுது தான் அவை பொருட் சிறப்பைப் பெறுகின்றன.
ஊர்,கேளிர்,யாதும் என்ற சொற்கள் நாம் அறிந்தவையே;
அகராதியில் அவற்றிற்குப் பொருள் எழுதப் பெற்றிருக்கும்.ஆனால்,கவிஞன் ஒருவன்,
யாதும் ஊரே ;யாவரும் கேளிர்
என்று பாடிய பின்னர் அச் சொற்றொடரின் பொருளே மாறிவிடுகிறது.அஃது
உலக சகோதரத்துவத்தை உணர்த்துகின்றது.
கவிதைகள் ;இந்த மதிப்பைக் 'கவிதை மதிப்பு' எனக் குறிப்பிடுவர் திறனாய்வாளர்.
